Appelscha, daar zijn we weer!

Hoe was het? Vraag je dat aan een leerling of aan een begeleider van de Brugklaswerkweek? Ieder beleeft zijn eigen schoolkamp, maar je hoopt dat plezier de gemene deler is. De eerste 5 klassen vertrokken afgelopen maandag naar Appelscha, waar we na twee jaar terugkeerden voor wat een traditie is op het St. Michaël College.

De buik van de autobussen opent zich voor de tassen, koffers en dat extra tasje voor hetgeen er niet in de bagage paste. Op naar de huisjes waar groepjes van 5 á 6 leerlingen de komende dagen een kleine samenleving vormen met alles wat daarbij hoort: koken, afwassen, lachen, slapen, ruziemaken en samenwerken. En een klein detail, dit alles zonder mobiele telefoon. 

Onder een stralend zonnetje stort iedereen zich op de zevenkamp. Een sportief evenement om erin te komen. Vervolgens met tassen vol boodschappen naar je huisje, op visite bij de buren en starten met koken. Welke docent komt er vanavond bij ons eten?

Als de duisternis intreedt neemt het gegil en geschreeuw toe. Her en der rennen plukjes leerlingen tussen de huisjes door, terwijl de docenten de dag doornemen en het avondspel voorbereiden. 

De ene groep doet het smokkelspel waar douaniers loeren op smokkelaars. De andere groep trekt naar een open plek in het bos waar zich mensen verstoppen die doen alsof ze dieren zijn. Met je groepje struikel je door de natuur, houdt elkaars hand vast en probeert de ezel, de haan en de kat te lokaliseren. ‘Hond laat je eens horen’ en van achter een boom klinkt woest geblaf waardoor sommigen alsnog schrikken. 

Het volgende programmapunt is naar bed toe gaan en slapen. Althans dat is de bedoeling en sommigen dromen al snel van bomen die praten en zaklopen. Heel jammer dat in de vroege ochtend docenten in het halletje staan te zingen: ‘Goedemorgen ik heb een vraag, welke dag is het vandaag?’ 

Het is de dag dat je met de fiets over de heide mag rijden en tasjes moet ophangen die anderen ‘s middags moeten ophalen. Je bent van elkaar afhankelijk wil je de opdracht tot een goed einde brengen. Of je gaat die dag naar de klimtoren om je eigen grenzen te verkennen. In het westen, zoals de Friezen zeggen, regent het. 

Bij ons laten de wolken even een buitje los om te laten merken hoe het er met slecht weer aan toe kan gaan. Ondertussen stuift de poedersuiker in het pannenkoekenrestaurant en worden er met stroop gekke bekken geschilderd. Elders staat de spaghetti droog te koken of valt de pasta bij het afgieten in de gootsteen. 

Er volgt nog een nachtelijke oriëntatietocht waarbij je met een groep je weg zoekt over de heide en door het bos. Van post naar post, soms met kompas, maar altijd met een zaklantaarn en aanwijzingen waar je het zoeken moet. 

Werkweek in Appelscha, het is een lawine aan emoties, ervaringen en belevenissen. Met je klas een tactiek bedenken hoe je bij Levend Stratego de vlag van de tegenstander kunt veroveren. Gaan we optreden bij de Bonte Avond? Hoe krijgen we die pan schoon? Ik heb slaap, ik wil naar huis, ik heb honger, wat trek ik aan voor de laatste avond en zal hij of zij mij zien staan op de dansvloer? 

We springen met de Snollebollekes van links naar rechts en gaan ‘zwemmen in Bacardi lemon’. Het dak gaat er af. We vormen de grootste polonaise van Appelscha en dan lopen we voor de laatste keer naar de bungalows. Nog één nacht en dan opruimen inpakken en de wachtende bussen vullen en op weg naar het parkeerterrein van de Zaanse Schans. Daar staan ouders, opa’s en oma’s om de overlevers aan het hart te drukken. Hoe was het? Ja, leuk!  

Het thema van de Bonte Avond was ‘the movies'

Arjen van Ginkel
docent geschiedenis