Stedenreis Praag: vreugde, verdriet en verwondering in de Gouden Stad
13 mei 2019
Op zondagnacht 6 mei ging bij mij om 04.00 uur de wekker, want om 04.30 uur stond de taxi voor de deur die mij naar de parkeerplaats van de Zaanse Schans zou brengen. De meeste mensen lagen nog in bed en even dacht ik: ik ben toch eigenlijk gek, dat ik ervoor kies om veertien uur in een stampvolle bus naar Praag te zitten. In de bus was het echter een gezellige boel: leerlingen en docenten kletsten alsof de dag al begonnen was, er werd muziek geluisterd en er werden spelletjes gespeeld.
Tien jaar geleden was ik voor het laatst in Praag en toen proefde ik nog restanten van de Sovjettijd: een chagrijnige (en dus niet-commerciële) bediening in eetgelegenheden, verwaarloosde monumentale gebouwen en sobere, identieke kledingwinkels waar je liever niet naar binnen ging. Nu bleek het kapitalisme Praag definitief veroverd te hebben: schreeuwerige uithangborden bij de ingang van cafés en restaurants (‘All you can eat’), prachtig gerestaureerde gebouwen, lange rijen voor toeristische attracties en zakelijke, maar beleefde obers (‘You’re welcome’).
Niettemin gingen alle rondleidingen van de begeleiders (meneer Vermeulen, mevrouw De Graaf, mevrouw Broertjes, meneer Reijnders en ik) over het verleden van Praag: het communisme, de burcht met de Sint-Vituskathedraal, het Mucha-museum en de joodse wijk. Over elke straat in het centrum valt wel iets te vertellen. De meest indrukwekkende excursie vond op woensdagochtend plaats. In Theresienstadt maakten leerlingen kennis met de verschrikkingen van het concentratiekamp, zoals de koude en donkere isoleercellen, de ondervoeding, de overbevolkte slaapvertrekken en de kapotgeschoten muur waarvoor joden en andere gevangenen werden geëxecuteerd. Het verhaalfragment waarmee mevrouw Broertjes de excursie begon, maakte zoveel indruk, dat leerlingen naderhand wilden weten wie de schrijfster was (antwoord: Miep Diekmann).
Tijdens de stedenreis naar Praag kon veel worden geleerd, bewonderd en getreurd, maar er was ook veel ruimte voor gezelligheid. Leerlingen én docenten konden elkaar beter leren kennen. In het aangename hostel bijvoorbeeld, waar het SMC een hele etage voor zichzelf had, of gedurende een van de overvloedige diners, die geregeld waren door de uitstekende organisatie. Een enkele keer sloeg de goede sfeer geleidelijk om in frustratie, maar het is natuurlijk ook bijzonder om met z’n allen te juichen, te hopen en te huilen. Kortom, de stedenreis naar Praag was fantastisch en leerlingen, docenten én buschauffeur hebben er een onvergetelijke ervaring van gemaakt. Een verbeterpuntje: Ajax, win alsjeblieft de volgende keer.
Thomas van Lier
« ga terug
