Candlelight weet maar niet te vervelen

‘Waar zitten die zenuwen dan? In je benen, in je buik? Overal, echt overal.’ Een flard van een gesprek tussen twee leerlingen. Later staan ze op het podium en klinkt het om van te genieten. Afgelopen vrijdag was de 27ste editie van Candlelight, een klein podium, boordevol artiesten uit eigen huis. De school als talentenatelier. Een drukbezochte avond omdat er gegarandeerd wat moois valt te beleven.

Op het podium is de rolverdeling tussen leerling en docent gewijzigd, hier is men zanger, violist, pianist of podium assistent. We luisteren, bewonderen en waarderen. ‘Ik moest drie keer huilen’, hoor ik een meisje na afloop vertellen. Het zijn akoestische nummers waarin je je niet kunt verschuilen. Dit keer vaardig toegelicht en aan elkaar gepraat door Sonja Raijer en Hannah Kramer met assistentie van geschiedenisdocent Luka Hodak of andersom. 

De bladmuziek ter grootte van een Nederlands stembiljet wordt over twee muziekstandaards verdeeld. Na de eerste maten dansen twee violisten prachtig om elkaar heen. De één begeleidt de melodie van de ander, waarna de begeleider opeens de eerste viool speelt. Het is verleidelijk om een paar namen uit de ruim dertig deelnemers te noemen. Bij voorbeeld wel de debuterende brugklasser die ons verrast als pianist en niet de ‘gentle giant’ die achter hetzelfde instrument zit te zingen op een wijze waarop we hem als collega en leraar nooit hebben gehoord. 

Het is een uitermate afwisselende avond. Hits en eigen composities, Nederlandstalige muziek die je in het middenrif raakt, klassieke stukken vertolkt door strijkers, dwars- en blokfluit en woorden die in dichtvorm op ons worden afgevuurd. Samenwerking van collega’s, vrienden en vriendinnen en een broer en zus, de kersverse pijlers van de muziekcommissie, die samen met hun moeder laten horen hoe musicalmuziek kan klinken.  
Het zijn soms onvermoede talenten van die lastige, koppige of in zichzelf gekeerde, worstelende pubers. Opeens glimmen ze als sterren die van achter de bewolking tevoorschijn komen. En ja er gaat soms iets niet zoals gewenst, maar we zijn vergevingsgezind. 

’s Middags gebeurt er iets in het Odeon, de plek waar muziek wordt aangeleerd en ontwikkeling wordt aangejaagd door de muziekdocenten Jan Jaap Doeven en Thomas van der Laan. Het past perfect bij de sfeer en stemming van Candlelight. Een meisje achter de piano speelt en zingt een nummer van Rianna. Een docent voegt er een tweede stem aan toe. ‘Hé, wat leuk.’ Er wordt opgekeken. ‘Doe nog eens?’ Er vallen andere stemmen bij in. Het kleurt goed, het harmonieert. Er slaat een vonk over en al improviserend begint er iets van een vuurtje te ontstaan. Er klinkt een viool en de cello vraagt of het in C wordt gespeeld.  

Na alle optredens staat het bonte gezelschap op het podium om het applaus in de armen te sluiten. ‘Willen jullie een toegift?’, vraagt de presentator. En daar staan ze, met een mobieltje in de hand voor de tekst, zingend met de ogen dicht, ‘I want you to stay’, omdat het kan, omdat het lucht geeft en fijn is. ‘Stay’ als afscheidswens, het past wel bij deze avond. 

Arjen van Ginkel
Docent geschiedenis