We wensen, willen vrede, smeken, vragen, we spreken 't woord meer dan miljarden malen,
gepreveld, luid geuit, in alle talen,
doch Frieden, peace noch paix, geen woord zal dragen
Ieder jaar kent de vredesweek een apart thema, omdat er zoveel verschillende verhalen over de ellende van oorlog en geweld zijn en zoveel belangrijke verhalen over vrede en vrijheid te vertellen zijn.
Dit jaar is het thema ‘generatie vrede’. Een treffend thema. Want vandaag de dag weten we dat in ons land, maar ook in Europa alleen echt vrij kunnen zijn en in vrede kunnen leven als we vrede en vrijheid met elkaar kunnen delen. Alleen zelf vrij zijn, is geen echte vrijheid. Alleen in je eigen land geen oorlog hebben, zorgt nog niet voor rust en zekerheid die bij vrede hoort.
Op dit moment bevinden wij ons in een situatie waarvan niemand had gehoopt dat deze zou komen. Namelijk opnieuw oorlog in Europa.
Het bewijst maar weer opnieuw dat belangrijke elementen in het leven van iedereen, namelijk vrede en vrijheid, allesbehalve vanzelfsprekend zijn.
Vrede lijkt misschien vanzelfsprekend, maar niets is minder waar. Het vraagt onze blijvende aandacht. Zeker in een tijd van verharding in onze eigen samenleving en non-stop geweld elders. Maar het kan en moet anders.
En in kilometers is de oorlog in Oekraïne misschien nog ver weg, maar het voelt heel anders. Het gebeurt namelijk allemaal wél in Europa. Ons Europa. Sinds de oorlog in het voormalig Joegoslavië, bijna 30 jaar geleden, heeft Europa geen oorlog op haar eigen grondgebied gekend.
Oorlog was vooral iets waar verhalen over werden verteld. Films over zijn gemaakt. Altijd in de verleden tijd. Nooit in de tegenwoordige tijd. In Europa hoorde oorlog bij de vorige eeuw. Niet in de 21e eeuw.
Als ik dat zeg, besef ik dat het voor mijn generatie, het de eerste oorlog is die wij van redelijk dichtbij meemaken. Het zorgt bij ons voor vragen, voor gevoelens van angst misschien? En niet alleen bij ons.
Onherroepelijk vraag je je af: kan ons dit ook overkomen? Kan er hier ook oorlog komen? Wat zou ik doen? Zou ik vechten of vluchten? Of zou ik bevriezen uit angst?
Want waar stopt de oorlog? Wat betekent het voor onze toekomst waar vrede in Europa zo’n zekerheid leek?
En natuurlijk zou ik jullie willen geruststellen. En willen kunnen zeggen: nee, dit kan hier niet weer gebeuren. We hebben het ook vaak gezegd. Nooit meer oorlog. We hebben het ook geloofd. Maar in alle eerlijkheid: de vreselijke gebeurtenissen in Oekraïne laten zien dat helaas niemand dat jullie kan beloven.
Vrede en vrijheid zijn van onschatbare waarde. Maar ook makkelijk breekbaar.
Zoals generaal Vleugels – de oud-gouverneur van de NLDA – ooit vertelde, “vrede en vrijheid verliezen is niet moeilijk. Ze terugkrijgen vergt grote offers, en veel moed. Van vaak jonge mensen met nog een leven voor zich.”
de meest genoemde soort van vrede is die van oorlog. Zoals ik al zei helaas actueel onderwerp, maar ook de eerste soort vrede die men ooit maakte. Vredesverdrag van Kadesh in 1283 voor Christus.
In de geschiedenis van de mensheid zijn er ontzettend veel vredesverdragen gesloten. Van het Vredesverdrag van Versailles tot het verdrag van Dayton die de Bosnische burgeroorlog beëindigde in 1995.
Het doel van de oorlog is vrede.
Maar vrede kan ook bewaard worden zonder oorlog.
het is de bedoeling dat de mensheid leert van zijn fouten en leert van de geschiedenis. Helaas blijkt dit niet zo te zijn.
De taak aan onze generatie om hierin te veranderen. Onze generatie zal dit verbeteren.
Dat is ook juist de reden waarom we vandaag hier zijn. Stilstaan bij de situatie van vrede en veiligheid. Onze generatie.
Niet alleen vanuit respect naar de burgers en soldaten die omkwamen voor onze vrijheid, maar ook en vooral om te beseffen hoe kwetsbaar vrede en vrijheid zijn. Dat we er gezamenlijk alles aan moeten doen om ervoor te zorgen dat de volgende generaties net als mijn grootouders kunnen zeggen wij zijn van na de oorlog.
En voor de mensen in onze generatie, wij hebben een mooi doel, zorgen dat deze generatie in vrede blijft. Onze generatie vrede
Dus wil ik tot slot nog zeggen dat wij hier allen dankbaar moeten zijn voor onze plek, omgeving en situatie in vrede waarin wij ons bevinden.
Het is zeldzaam dus laat het niet uit handen vallen, maar draag het op handen.
- Sem Kout